Afscheid nemen van iemand is steeds een opdracht.
Hoe oud of hoe jong je ook bent – ieder doet het op zijn eigen manier.
Toen we eerder deze week het overlijden van een dierbare buurman vernamen, kwam dit hard aan – heel hard – ook al was het verwacht.
Maar hoe vertel je het de kinderen? Hoe ga je met hun verdriet om en verwerk je het jouwe?
Na het nodige gesprek met de kinderen en uitleg geven – als ik dat al kon – ja er kwamen verschillende vreemde – rare – grappige – mooie vragen (zoals kriebelen ze om te zien of iemand dood is? – waar leeft een dode van? Laten ze nog scheetjes? ….) hadden we allen het gevoel dat er iets ontbrak in huis – iets sobers maar troostend.
En toen kwam ik op deze.
Deze engel van Kreative Zaubermaus is een kooppatroontje. Maar het betreft slechts een 2tal euro’s. Het is wel enkel in Duits of Deens.
De eenvoud maakt ze zo sierlijk.
Elke steek die ik zette was er eentje die helend werkte
Eigenlijk heb ik voor dit prachtige patroon weinig woorden. Maar ook dat mag soms eens
Het troostende engeltje kreeg een mooie plaats bij ons. En de kinderen hebben het in hun bereik.
Soms hoor ik ze iets zeggen tegen het engeltje. Soms hoor ik ze iets vragen. En soms kijken ze er niet naar. Maar ze weten wel dat het er is. Dat het een troostende engel is, die hen kan helpen met groot en klein verdriet en dat dat ook kan. Maar ook dat er gelachen mag worden om mooie herinneringen of gewoon zo … omdat het kan.
Wie het niet weet, weet niet onmiddellijk waar het hier in huis voor staat. Dat wij het weten, is voldoende.
En dat het heelt – maar ook rust biedt.
Dat had dit toch tot doel.
Fijne avond
Ma’am Musketier
Ma'am Musketier 